" ΟΙ ΚΟΥΝΙΕΣ " Έθιμο της Γέρας με αρχαιοελληνικές καταβολές

( Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στον τοίχο του  Φατσοτέφτερο " Σκοπελος Λεσβου")

Ο μύθος της φιλόστοργης Ηριγόνης ,και πώς ταυτίζεται η πανάρχαια γιορτή με το Γεραγώτικο έθιμο "κούνιες".

Ένα από τα πιο όμορφα, πιο ποιητικά έθιμα στα χωριά μας, πριν η επίδραση του ψευτοπολιτισμού νεκρώσει κάθε σημάδι της ζωής μας, ήταν οι κούνιες τη Λαμπροδευτέρα.

Το έθιμο τούτο, ήταν ένα μεγαλόπρεπο πανηγύρι για τον ερχομό της άνοιξης, για το ξαναγεννημό της φύσης και γινότανε πανηγυρικά αφού τύχαινε να συμπέφτει με τη Λαμπροδευτέρα, μια περίοδο που μεθυστική μυρωδιά σκορπούν γύρω τους τα δέντρα, τ' αγεράκι είναι μυρωμένο και τα πουλιά ψάλλουν τους έρωτες τους.

Από τη Δευτέρα η την Τρίτη της Λαμπρής τα κορίτσια και τα παλληκάρια του χωριού μαζεύονταν όπου είχε δέντρα (εμείς απ’  το Νιόχωριο πηγαίναμε στο Κ’φό Αϊ Γιώργη) κι έφτιαχναν μια κούνια ένα τραγούδι έλεγαν την ώρα εκείνη "Σίδηρου νάνι τού σκοινί κι του κλαδί ατσάλι ,κι κείνους που την έκανι να ζει να κάνει κι άλλη"

Τότες τα τραγούδια και οι χοροί παίρναν, δίναν ,όλα τα πάθη της ανθρώπινης φύσης και τα ντέρτια της αγάπης των νέων τα' βλέπες μπροστά σου ζωγραφισμένα.

Οι "κούνις" υπήρχαν στην αρχαία Ελλάδα είχαν θεσπιστεί σαν γιορτή εις ανάμνησην της ΗΡΙΓΟΝΗΣ που κρεμάστηκε με σχοινί σ ένα δέντρο όταν έμαθε για τον άδικο χαμό του πατέρα της ΙΚΑΡΙΟΥ (αλληγορία πού παρασταίνει τη γονιμότητα της φύσης).

Τέλος είναι δύσκολο να παραστήσω με λόγια τις αέρινες κινήσεις της κούνιας μόνο όποιος είδε με τα μάτια του αυτό το θέαμα μπορεί να με καταλάβει.